ΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΣΠΟΡ (EXTREME SPORTS)

 ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Στο νομό Κορινθίας , ο οποίος αποτελείται από την Κόρινθο, το Κιάτο, τη Νεμέα, το Βραχάτι, το Σοφικό, τα Ίσθμια, το Λουτράκι, το Ξυλόκαστρο, αλλά και αρκετά άλλα χωριά, οι δραστηριότητες των extreme sports δεν έχουν ανθήσει. Ειδικότερα η πόλη , η οποία βρίσκεται σε απόσταση μόλις μία ώρα από την πρωτεύουσα, αντιμετωπίζει όχι μόνο στα extreme sports αλλά γενικότερα σε κάθε επίπεδο και διάσταση του αθλητισμού, χαμηλή δραστηριοποίηση. Λεπτομερέστερα, μπορούμε να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει δημοτικός οργανισμός άθλησης εκτός από την ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών που βρίσκεται σε επίπεδο Δ εθνικής και το volley ανδρών το οποίο αγωνίζεται σε επίπεδο Β εθνικής. Aξιοσημείωτο είναι το  Bungy Jumping το οποίο διεξάγεται στην περιοχή. Είναι  γνωστός ο Ισθμός για το προαναφερθέν Extreme Sport σε ολόκληρη την Ελλάδα.

ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ

Οι καταδύσεις είναι γνωστές από την αρχαιότητα, κάτι που επιβεβαιώνουν οι υπάρχουσες μαρτυρίες, όπως για παράδειγμα παραστάσεις, που χρονολογούνται γύρω στο 480 π.Χ. και που απεικονίζουν ανθρώπους να εκτελούν καταδύσεις από βράχους. Στη σύγχρονη εποχή οι καταδύσεις αναπτύχθηκαν στο τέλος του 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Λόγω της δημοτικότητας  των ασκήσεων ακροβατικής γυμναστικής εκείνη την εποχή, γυμναστές άρχισαν να εκτελούν, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ακροβατικές ασκήσεις προτού βυθιστούν στο νερό, μπροστά σε έκθαμβους θαυμαστές.

Το αγώνισμα των καταδύσεων εντάχθηκε για πρώτη φορά στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το 1904, στο Σαίντ Λούις. Σε εκείνους τους Αγώνες, οι άνδρες καταδύτες αγωνίστηκαν στο αγώνισμα του σταθερού βατήρα (πλατφόρμα). Στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στο Λονδίνο, το 1908, εντάχθηκαν στο αγωνιστικό πρόγραμμα και οι καταδύσεις από αναπηδητήριο 3 μέτρων (τραμπολίνο), με τη συμμετοχή μόνο ανδρών αθλητών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912, γυναίκες καταδύτριες συμμετείχαν για πρώτη φορά στους αγώνες από σταθερό βατήρα 10 μέτρων (πλατφόρμα), ενώ στους Αγώνες του 1920, στην Αμβέρσα, έλαβαν μέρος και στους αγώνες από αναπηδητήριο 3 μέτρων (τραμπολίνο).

Οι συγχρονισμένες καταδύσεις συμπεριλήφθηκαν για πρώτη φορά στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το 2000 στο Σύδνεϋ. Η ένταξή τους αποτέλεσε και τη πρώτη τροποποίηση του αγωνιστικού προγράμματος των καταδύσεων σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από τους Αγώνες στο Παρίσι το 1924.

Οι καταδύσεις απαιτούν σωματικές και τεχνικές ικανότητες. Οι καταδύτες, αφού εκτελέσουν μία ή περισσότερες φιγούρες, κάθε μία εκ των οποίων έχει συγκεκριμένο βαθμό - συντελεστή δυσκολίας, πρέπει να εισέλθουν στην πισίνα με όσο το δυνατόν μικρότερο πέταγμα νερού. Το πρόγραμμα που θα εκτελέσει ο αθλητής ή η αθλήτρια ή το ζευγάρι, καθώς επίσης και η σειρά με την οποία θα εκτελεσθούν οι καταδύσεις απεικονίζεται στο φύλλο αγώνα.

Το αγώνισμα των καταδύσεων στους Ολυμπιακούς Αγώνες περιλαμβάνει τους εξής αγώνες:

Οι περισσότερες καταδύσεις γίνονται από τα 10 έως τα 30 μέτρα, αλλά μπορούν να φτάσουν και τα 50 μέτρα και διαρκούν από 30 λεπτά έως μία ώρα. Για να γίνει κανείς αυτοδύτης χρειάζεται εκπαίδευση σε αναγνωρισμένη σχολή ή με ανεξάρτητο πιστοποιημένο εκπαιδευτή. Αυτοί δίνουν πτυχία που πιστοποιούν την εκπαίδευση και επιτρέπουν την ενοικίαση καταδυτικού εξοπλισμού από τα καταδυτικά κέντρα. Η εκπαίδευση διαφέρει από σχολή σε σχολή. Η βασική εκπαίδευση περιλαμβάνει τρία στάδια: θεωρητικά μαθήματα, εξάσκηση σε πισίνα και εξάσκηση στη θάλασσα. Όταν κανείς βρίσκεται κάτω από το νερό, πάντα υπάρχει κίνδυνος. Η καλή εκπαίδευση και η τήρηση των κανόνων ασφαλείας όμως καθιστούν την κατάδυση ασφαλή. Το κόστος της εκπαίδευσης διαφέρει ανάλογα με τη σχολή και το πρόγραμμα εκπαίδευσης. Οι τιμές για το βασικό πρόγραμμα ξεκινούν από τα €200. 

Οι σωστές και ασφαλείς καταδύσεις γίνονται ανά ζευγάρια με την κατάλληλη εκπαίδευση. Όταν καταδύεται κανείς μόνος του υπάρχει πάντα ο φόβος σε περίπτωση επικίνδυνης κατάστασης να μην μπορέσει να αντιδράσει σωστά.

Κατάδυση με αέρα συμπιεσμένο από την επιφάνεια
Ο αέρας στέλνεται συμπιεσμένος μέ σωλήνα από σκάφος επιφανείας.

Αυτόνομη κατάδυση (Scuba Diving)
Ο δύτης μεταφέρει ο ίδιος σε φιάλες τον απαραίτητο αέρα υπό πίεση και είναι ελεύθερος να κινηθεί όπως θέλει κάτω από το νερό.
(Τα αρχικά Scuba σημαίνουν: Self Contained Underwater Breathing Apparatus, δηλαδή αυτόνομη υποβρύχια αναπνευστική συσκευή.)

Κατάδυση με διάφορα σκάφη
Βαθυσφαίρα
Είναι ένας σφαιρικός θαλαμίσκος τον οποίο ενώνει με σκάφος επιφανείας ένα ατσάλινο καλώδιο. Το παχύ ατσαλένιο περίβλημα διατηρεί την εσωτερική πίεση σε επίπεδα επιφάνειας θαλάσσης (μία ατμόσφαιρα). Συνήθως φιλοξενεί ένα, δύο άτομα που παρατηρούν το βυθό από ειδικά φινιστρίνια.
Βαθυσκάφος
Παρόμοιο με τη βαθύσφαιρα, αλλά με ρυθμιστή πλευστότητας που του επιτρέπει να κανονίζει αυτόνομα το ρυθμό ανόδου/καθόδου χωρίς σύνδεση με σκάφος επιφάνειας μέσω καλωδίου.
Υποβρύχιο
Εξελιγμένο βαθυσκάφος με μηχανές που επιτρέπουν την κίνηση κάτω από το νερό για μεγάλο διάστημα. Χρησιμοποιεί συσκευές που εμπλουτίζουν τον αέρα με οξυγόνο και αφαιρούν το εκπνεόμενο διοξείδιο του άνθρακα.

Στα σκάφη είναι απαραίτητη η ύπαρξη συστήματος τροφοδοσίας φρέσκου αέρα (συνήθως με εμπλουτισμό οξυγόνου) και συστήματος αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα.

ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ:

Λίγα λόγια για την ιστορία του International Training Inc.

Η γένεση της ITI έγινε το 1994 από τους  Brett Gilliam και Mitch Skaggs οι οποίοι ίδρυσαν την TDI (Technical Diving International.) Η TDI  είναι αναγνωρισμένη σαν ο μεγαλύτερος οργανισμός τεχνικής κατάδυσης παγκοσμίως , με γραφεία σε πάνω από 50 χώρες.

Το 1998 ιδρύθηκε η SDI ( Scuba Diving International) με σκοπό την αναβάθμιση του καταδυτικού γίγνεσθαι. Το νεότερο μέλος  ΙΤΙ είναι η ERDI ( Emergency Response Diving International), η οποία πρωτοπορεί στον ευαίσθητο τομέα της διάσωσης. Από το 2004 πρόεδρος της ΙΤΙ είναι ο κύριος Βrian Carney. Μόλις το 2000 η Hellas Underwater Explorers, Πέτρου Δ. Γεώργιος , ανέλαβε την αντιπροσώπευση της ΙΤΙ για Ελλάδα και Κύπρο.

Συγκεκριμένα στο Λουτράκι από το 1995 υπήρχε ένα club  δυτών το οποίο αποτελείτο από  τρεις φίλους, οι οποίοι αργότερα αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία σχολή με το όνομα Yellow Submarine. Η κατάδυση μπορεί να θεωρηθεί ελεύθερη αλλά και αυτόνομη. Η διαφορά μεταξύ των δύο έγκειται στις διαφορές που υπάρχουν στον εξοπλισμό , στις διαδικασίες , στους νόμους και στην εκπαίδευση. Σημαντικό σημείο αποτελεί το γεγονός ότι η αυτόνομη κατάδυση  είναι χόμπυ και όχι σπορ. Επίσης, για να ασχοληθεί κάποιος με την κατάδυση καλό είναι να έχει κάποια καλή φυσικά κατάσταση, αλλά χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο. Επιπλέον, η ηλικία δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν αποκλείονται από το άθλημα αυτό, αρκεί να υπάρχει συνεργασία με ένα κατάλληλα εκπαιδευμένο άτομο. Το 2006 καταργείται ο νόμος που απαγόρευε καταδύσεις σε κάποια σημεία της Ελλάδας. Μέχρι τη στιγμή εκείνη στο νομό Κορινθίας καταδύσεις επιτρέπονταν μόνο στο Μηλοκόπι, τώρα γίνονται και στο Ηραίο. Παρόλο που η κατάδυση προκαλεί ψυχική εφορία στον άνθρωπο, η ανταπόκριση είναι σχετικά μικρή με ελάχιστη αύξηση. Με το άθλημα ασχολούνται περισσότερο οι  άνδρες  από ότι οι γυναίκες. Οι δύτες στο βυθό δεν βλέπουν χρώμα μόνο γκρίζο.

Λίγα λόγια για προετοιμασία. Απαιτούνται 5 ώρες θεωρία ( ανάλογα πάντα με τον εκπαιδευόμενο) και 5 με 6 καταδύσεις. Για να ασχοληθεί κάποιος με την κατάδυση απαιτείται πιστοποιητικό υγείας , καθώς επίσης να έχει συμπληρώσει το 15° έτος της ηλικίας του. Εκπαιδεύσεις γίνονται όλο το χρόνο , αλλά μεγαλύτερη ζήτηση υπάρχει το καλοκαίρι. Κατά την εκπαίδευση είναι πολύ μικρή η πιθανότητα να συμβεί κάποιο ατύχημα. Ένας πλήρης εξοπλισμός κοστίζει από 1000 € και μπορεί να φτάσει σε πολύ μεγαλύτερες τιμές. Το σύνολο των μαθημάτων στο εξωτερικό είναι πέντε:

1)     Οpen water ( πρώτο αστέρι)

2)     Advanced Diver Development Program

3)     Advanced Diver

4)     Rescue Diver< Dive master< Assistant Instructor< Instructor< Instructor Trainer

5)     Master Diver Program

Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία ερασιτεχνικά επίπεδα , όσο ανεβαίνει το επίπεδο αυξάνονται και οι τιμές. Τα δύο πρώτα επίπεδα στοιχίζουν περίπου 300€. Το επίπεδο advanced κοστίζει 1800€. Το Rescue Diver  έχει να κάνει με τη βοήθεια που μπορεί κάποιος να παρέχει σε ένα άτομο που κινδυνεύει μέσα στο βυθό. Τα μέρη όπου μπορούν να γίνουν καταδύσεις είναι περιορισμένα . Η οργάνωση πάνω στο τομέα της κατάδυσης είναι ανάλογη των απαιτήσεων. Γίνονται προσπάθειες για καλύτερη οργάνωση.

Όσον αφορά τον αγωνιστικό τομέα οι αγώνες  διεξάγονται σε πισίνα όπου ο αθλητής , φοράει ένα μονοπέδιλο και εκτελεί την κίνηση του δελφινιού. Για το αγώνισμα αυτό υπάρχει πυξίδα και όχι ιδιαίτερος εξοπλισμός. Υπάρχουν βλέψεις για να γίνει ολυμπιακό άθλημα. Μία εναλλακτική  λύση της κατάδυσης , είναι το scuba diving , στο οποίο το άτομο κάνει βουτιά μαζί με τον εκπαιδευτή στα 2 με 3 μέτρα απλά για εξοικείωση. Το κόστος κυμαίνεται περίπου στα 50 €.

Η Ιστορία του Bungy
Η ιδέα για αυτό που σήμερα γνωρίζουμε σαν άλμα με ελαστικό σχοινί, bungy jumping, ξεκίνησε από το νησί Pentecost, ένα από τα ογδόντα τρία νησιά που ανήκουν στο σύμπλεγμα Vanuatu στο βόρειο δυτικό μέρος του Ειρηνικού ωκεανού. Σύμφωνα με ένα αρχαίο μύθο μία γυναίκα, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες χρόνια πριν, αναγκάστηκε να δέσει μία κληματσίδα στους αστραγάλους της και να πηδήξει από ένα δένδρο σε ένα βάραθρο καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κακότροπο άντρα της! Οι κάτοικοι του χωριού, έκπληκτοι από αυτήν την ενέργεια της, προσπάθησαν να μιμηθούν το κατόρθωμα της, είτε για να δείξουν γενναιότητα είτε για να αποφύγουν παρόμοιες καταστάσεις. Υπάρχει και μία διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του “προπάτορα” του bungy jumping, που πιθανόν είναι και η αληθινή και αυτό γιατί ακόμη και σήμερα συνεχίζεται να πραγματοποιείται σε αυτά τα νησιά κάθε χρόνο τον Απρίλιο.
Οι ιθαγενείς του νησιού Pentecost μόλις φτάσουν σε ηλικία 16 ετών είναι υποχρεωμένοι να περάσουν μια τελετή ενηλικίωσης την οποία ονομάζουν τελετή του Nagol και που μέσα από αυτό θα επιλεγούν οι πλέον ικανοί προκειμένου να λάβουν μέρος στην διοίκηση της φυλής. Έτσι φτιάχνουν σκαλωσιές από ξύλα σε ύψος περίπου 20 μέτρων και αφού ανέβουν επάνω δένουν τους αστραγάλους των ποδιών τους με κληματσίδες και πέφτουν στο κενό φέρνοντας τα χέρια τους μπροστά στο πρόσωπο για να προστατευθούν, όσο αυτό είναι δυνατό, από την αναπόφευκτη κρούση τους στο έδαφος. Από αυτή την δοκιμασία οι περισσότεροι φεύγουν με σοβαρούς τραυματισμούς, κάποιοι χάνουν και την ζωή τους, και όσοι καταφέρουν να μείνουν ακέραιοι γίνονται οι μελλοντικοί αρχηγοί της φυλής τους.
Αυτό το έθιμο συνεχίζει να υφίστανται, ενώ έχει καταγραφεί και προβληθεί σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Βλέποντας το ένας πολυμήχανος Nεο-Zηλανδός πήρε την ιδέα και δημιούργησε αυτό που όλοι γνωρίζουν σήμερα ως bungy αντικαθιστώντας τις κληματσίδες με ελαστικά σχοινιά από φυσικό λατέξ και χωρίς φυσικά να υπάρχει το σημείο της κρούσης στο έδαφος κάτι που μάλλον δεν θα ήταν και πολύ εμπορικό. Με το πέρασμα του χρόνου το bungy εξελίχθηκε και μορφοποιήθηκε σε σημείο πλέον που να αποτελεί ένα από τα πιο ασφαλή και διαδεδομένα ακραία σπορ σε όλο τον κόσμο, με μεθόδους λειτουργίας που ακολουθούνται από τις σοβαρές διοργανώτριες ομάδες, που έχουν να κάνουν με μαθηματικούς υπολογισμούς και με επίπεδα ασφαλείας που πιστοποιούνται από διεθνείς οργανισμούς.

BUNGY JUMPING ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΚΟΡΥΝΘΙΑΣ:

 Το πλέον διαδεδομένο extreme sport ,το bungy jumping , πραγματοποιείται στον Ισθμό της Κορίνθου , στο Zulu Bungy. Κάθε άτομο που θέλει να έρθει σε επαφή με το sport αυτό, μπορεί να επισκεφτεί το club από τον Απρίλιο μέχρι το Μαιο( ανοιχτό κάθε Σαββατοκύριακο) , από τον Οκτώβριο μέχρι το Νοέμβριο (ανοιχτό κάθε Σαββατοκύριακο) και από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο(ανοιχτό κάθε μέρα). Περισσότερα από 30.000 άτομα από όλο τον κόσμο, έχουν επισκεφτεί τον Ισθμό για να έρθουν σε επαφή με το sport αυτό. Η κάθε δοκιμή κοστίζει 50€. Ειδικές τιμές γίνονται σε γκρουπ.

Το sport αυτο που γίνεται στον Ισθμό, είναι πλήρως κατοχυρωμένο από την Tun Hellas( Member of RWTun Group). Από τις 26-10-2002 μέχρι τις 17-3-2003, έγινε επιθεώρηση , σκοπός της οποίας ήταν:

1)     Επιθεώρηση και πιστοποίηση εγκαταστάσεων και καλής λειτουργίας του ψυχαγωγικού παιγνίου για χορήγηση άδειας λειτουργίας

2)     Επιθεώρηση και πιστοποίηση της ηλεκτρολογικής και μηχανολογικής εγκατάστασης.

Επιθεωρήτες ήταν ο Λ. Ζάχος( Ναυπηγός , Μηχανολόγος Μηχανικός, Μηχανικός συγκολλήσεων) και ο Ι. Χαιλόπουλος( Hλεκτρολόγος Μηχανικός)

Αναρρίχηση

Αν βρεθείτε στα Μετέωρα και θαυμάζοντας τα βράχια δείτε κάποιες φιγούρες να σκαρφαλώνουν αργά αλλά σταθερά προς την κορυφή, μην τρομάξετε και μη νομίσετε ότι πρόκειται για «τρελούς». Eίναι κάποιοι που αγαπούν να σκαρφαλώνουν κόντρα στο νόμο της βαρύτητας. Αναφερόμαστε στο άθλημα της αναρρίχησης, ένα συναρπαστικό σπορ που τελευταία γίνεται όλο και πιο δημοφιλές γιατί χαρίζει έντονες συγκινήσεις και δεν απαιτεί ιδιαίτερα ακριβό εξοπλισμό και εκπαίδευση.
Στην αναρρίχηση βράχου ο αθλητής σκαρφαλώνει το «πρόσωπο» του βράχου αξιοποιώντας τις γνώσεις, την εμπειρία και τη φυσική του δύναμη. Στηρίζεται χρησιμοποιώντας το ανάγλυφο της επιφάνειας, δηλαδή τα σημεία (εσοχές, εξοχές, χαραμάδες κ.ά.) στα οποία μπορεί να πιαστεί και να πατήσει. Απαιτούνται συγκέντρωση, συντονισμός, ευλυγισία, καλή φυσική κατάσταση, υπομονή, καθαρό μυαλό αλλά και τόλμη και φαντασία, που αναπτύσσονται με την εξάσκηση και την πρακτική.

Εξοπλισμός

Ενώ θεωρητικά μπορεί κανείς να σκαρφαλώσει σε βράχους χωρίς εξοπλισμό, στην πράξη όλοι οι αθλητές χρησιμοποιούν εξοπλισμό ασφαλείας σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό.
Τα βασικά:
Ζώνη ασφαλείας
Ο αθλητής πρέπει να είναι «δεμένος» για λόγους ασφαλείας. Φορά στη μέση μία ειδική πλατιά ζώνη, η οποία περιλαμβάνει δύο ρυθμιζόμενους ιμάντες για τα πόδια του. Σε αυτήν δένεται το ειδικό σχοινί προστασίας που τον συγκρατεί σε περίπτωση πτώσης. Υπάρχουν επίσης θέσεις για εξοπλισμό (καραμπίνερ, καρυδάκια, σφυρί, παγούρι κ.ά) και για την ειδική σκόνη (μαγνήσιο).

Κράνος
Προστατεύει το κεφάλι σε περίπτωση πτώσης, πρόσκρουσης σε βράχο, αλλά και όταν κάποια πέτρα αποκολληθεί από ψηλά και πέσει. Τα κράνη πρέπει να είναι ελαφριά και κατασκευασμένα από ειδικό σκληρό πλαστικό.

Μαγνήσιο
Είναι η άσπρη σκόνη που χρησιμοποιούν οι αναρριχητές για να αφαιρούν την υγρασία (ιδρώτα) από τα χέρια τους, έτσι ώστε να μένουν στεγνά και να πιάνουν με μεγαλύτερη ευκολία και σταθερότητα. Διατίθεται και σε μορφή συμπαγούς μικρής μπάλας.

Παπούτσια
Πρόκειται για το βασικότερο εξάρτημα του αναρριχητή. Κατασκευάζονται από δέρμα ή ειδικό πλαστικό και έχουν σκληρό λείο πέλμα από λάστιχο. Πρέπει να εφαρμόζουν σφιχτά στο πόδι, σαν γάντι, δίνοντας αυξημένη αίσθηση και έλεγχο.
Ο εξοπλισμός ασφαλείας:
Cam («Φρεντάκι»)
Η συσκευή αποτελείται από έναν άξονα, στη μία άκρη του οποίου καταλήγει ένας κρίκος από όπου μπορεί να περαστεί ένα καραμπίνερ ασφαλείας, ενώ στην άλλη υπάρχει ένας μηχανισμός με ελατήριο και τέσσερα οδοντωτά τμήματα. Όταν ο αθλητής τραβήξει το ελατήριο, τα οδοντωτά τμήματα μαζεύονται. Το «φρεντάκι» εισάγεται σε μια χαραμάδα του βράχου και ο αθλητής ελευθερώνει το ελατήριο. Τότε τα τέσσερα οδοντωτά τμήματα ανοίγουν σαν βεντάλια και γαντζώνονται στο βράχο. Όσο πιο πολύ τραβάμε τόσο πιο πολύ στερεώνεται. Ο όρος «φρεντάκι» επικράτησε και χρησιμοποιείται ευρέως, γιατί «friend» είχε ονομάσει η κατασκευάστρια εταιρεία την πρώτη συσκευή η οποία γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Καραμπίνερ
Χρησιμοποιούνται παντού στην αναρρίχηση. Πρόκειται για κρίκους διαφόρων μεγεθών από συμπαγές αλουμίνιο. Ενα τμήμα τους, που λέγεται «πύλη», ανοίγει με πίεση προς τα μέσα και κλείνει αυτόματα αν το αφήσουμε χάρη σε ένα ελατήριο στο εσωτερικό του. Χρησιμοποιούνται είτε μόνα τους είτε ανά ζευγάρι (συνδεδεμένα με έναν ιμάντα μερικών εκατοστών). Υπάρχουν καραμπίνερ με κυρτή προς τα μέσα πύλη, ώστε να διευκολύνεται το πέρασμα του σχοινιού. Υπάρχουν επίσης και καραμπίνερ με πύλη που ασφαλίζει.
«Καρυδάκια»
Πρόκειται για μικρές σφήνες σε διάφορα μεγέθη, κατασκευασμένες από αλουμίνιο. Έχουν περασμένο μέσα τους ένα σύρμα αντοχής μήκους μερικών εκατοστών που καταλήγει σε μια θηλιά. Σφηνώνονται στις χαραμάδες του βράχου και συγκρατούν αρκετό βάρος ενώ ασκείται πίεση προς τα κάτω. Αφαιρούνται πολύ εύκολα, αν τα τραβήξουμε προς τα πάνω.
Συσκευές Βelay («Οχτάρια»)
Η αναρρίχηση βράχου γίνεται από δύο αθλητές οι οποίοι είναι δεμένοι μεταξύ τους με σχοινί. Ο ένας ανεβαίνει, ενώ ο άλλος περιμένει φροντίζοντας για την προστασία του άλλου του σε περίπτωση πτώσης. Το σχοινί περνιέται από μια συσκευή που το συγκρατεί και το φρενάρει. Η πιο συνηθισμένη είναι το λεγόμενο «οχτάρι», δηλαδή δύο μεταλλικοί κρίκοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Το σχοινί περνά με ειδικό τρόπο από τον ένα κρίκο και τυλίγεται γύρω από τον άλλο. Το «οχτάρι» στερεώνεται στη ζώνη ασφαλείας με καραμπίνερ που κλειδώνει.
Σφυρί-Καρφιά
Είναι ειδικές σφήνες διαφόρων μεγεθών που στερεώνονται στο βράχο. Στο άλλο τους άκρο περνάμε τα καραμπίνερ ασφαλείας.
Σχοινιά
Είναι κατασκευασμένα από ίνες νάιλον που τυλίγονται γύρω από τον «πυρήνα» του σχοινιού που είναι και αυτός κατασκευασμένος από ανθεκτικές ίνες. Λέγονται «δυναμικά» γιατί, σε αντίθεση με τα κανονικά σχοινιά, έχουν τη δυνατότητα να «τεντώνονται» υπό πίεση και να απορροφούν κάπως τη δύναμη σε περίπτωση πτώσης. Το σχοινί δένεται στη σωστή θέση πάνω στη ζώνη ασφαλείας του αθλητή με ειδικούς κόμπους -ο πιο συνηθισμένος είναι το «οχτάρι». Έτσι, σε περίπτωση πτώσης τον συγκρατεί «φρενάροντας» την πτώση.

 Το σκι γεννήθηκε στις Σκανδιναβικές χώρες για να καλύψει την ανάγκη μετακίνησης των ανθρώπων πάνω στο χιόνι. Αυτό επιτυγχάνονταν με ένα ζευγάρι μακρόστενες ξύλινες σανίδες, οι οποίες δένονταν σε παπούτσια ή σε μπότες.

Τα αρχαιότερα δείγματα σκι βρέθηκαν στη Σουηδία και τη Φινλανδία και έχουν ηλικία 4.000 έως 5.000 χρόνων. Ήταν κοντύτερα και πιο πλατιά από τα σημερινά πέδιλα.

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε ικανοποιητικός τρόπος σταθερής πρόσδεσης των σκι στις μπότες. Αυτό άλλαξε το 1860, όταν ο Νορβηγός Sondre Nordheim  χρησιμοποίησε πρώτος δέστρες που σταθεροποιούσαν τις μπότες στα σκι, όχι μόνο στο μπροστινό τους μέρος αλλά και στη φτέρνα.
Η βελτίωση αυτή αποδείχθηκε καθοριστική. Πολύ γρήγορα, το σκι εξαπλώθηκε ως μέσο τόσο αναψυχής όσο και άθλησης.